[One-shot Miraculous Marichat] Nothing's Gonna Stop Me Now ~ Wyrwane z wyobraźni

Liczba słów: 650

Tagi: wyznanie, coś ZABAWNEGO, nikt nie ginie, Alya mnie bawi, Czarny Kot.. chyba musi zwracać uwagę na otoczenie!

— Nothing gonna stop me now!

Czarny Kot złapał się ogonem za latarnię i zawisnął nad pustą ulica Paryża. Muzyka grała w jego myślach. Cały dzień bez Marinette, cały dzień bez Biedronki… Nie sądził, że kiedyś tak mocno zatęskni za ukochaną. Szczegół że widzieli się jeszcze kilka godzin temu w szkole. Teraz jednak świat wydawał się zupełnie inny po poznaniu prawdy. Wiele rzeczy stało się łatwiejszych, inne zaczęły sprawiać mu trudności.

Tu i teraz. Musiał ją zobaczyć. Wziąć w swoje ramiona i nie puścić aż do samego poranka, trzymając jej głowę na swojej piersi. Marzył, by czule pieścić włosy Marinette. Może nawet zobaczyć ją w limitowanej wersji piżamy Czarny Kot. Ach, cóż to byłby za wspaniały widok.

— Nothing gonna stop me now! — zaśpiewał. Opuścił się w dół ulicy, aż stanął przed kałużą. Jego odbicie było zamazane, ale nadal przystojne. Marinette nie oprze się tej twarzy za żadne skarby.

Przygładził blond włosy i puścił w kierunku swojego odbicia oczko. Skoczył, okręcił się w powietrzu i wylądował na kolanach, wykrzykując:

— If I wanna dance, I will dance.

Podniósł się. Prawy bok, potem lewy, założył rękę za głową i okręcił się, poruszając bioderkami w rytm muzyki, do której próbował śpiewać.

— If you don't like my song I'm gonna sing it anyhow!

Muzyka płynęła wraz z krwią. Brzęczała w uszach. Napełniała go myśl, że za moment spotka się z ukochaną. Nie powinni być tak daleko od siebie. Wcześniej godzina, dwie mijały w nic nieznaczących chwilach, lecz teraz? Wszystko się zmieniło. Brakowało mu drogiej Biedronki. Nie zdążyli porozmawiać szczerze o swoich uczuciach. Przeszkodziło im proste wyznanie: “Kocham cię”. Od tego zaczęło i na tym się skończyło.

Zamierzał to zmienić. Wraz z tą piosenką naprawić wcześniejszy błąd i wyruszyć z najdroższą Marinette w niezapomnianą przygodę.

Rozłożył swój koci kij i ruszył ku górze, w stronę budynku, z którego zeskoczy na balkon Marinette. Przedostał się na dach. Podparł prawą nogą, żeby nie zsunąć się po śliskiej powierzchni.

Zanucił pod nosem ostatni fragment piosenki. Był coraz bliżej celu, a wraz z nim miłosna nuta wypełniała jego serce.

Marinette wyszła na balkon. Oparła się o balustradę i spojrzała w stronę księżyca. Była dziś pełnia. W srebrnym blasku wyglądała zabójczo pięknie. Do tego rozpuściła tej nocy włosy. Sięgały jej do ramion okrytych ciepłym szalem.

— Moja pani — wyszeptał i ruszył na spotkanie z drogą Biedronką. — Najdroższa — rzekł, zeskakując na barierkę.

— Kot?! — krzyknęła odruchowo. Cofnęła się i mocniej okryła szalem. — Co tu… Co tu robisz? — spytała ciszej.

Chwycił ją w pasie i przyciągnął do siebie. Zamruczał pod nosem — słodko, jak mały kotek.

— Musiałem się z tobą zobaczyć…

— Naprawdę? — Marinette przewróciła oczami. Odsunęła się od Czarnego Kota. — Nie musisz się martwić. Ze mną naprawdę wszystko w porządku. Więc możesz iść… Tak, tak…

Próbowała uciec, więc złapał ją mocniej. Pisnęła z zaskoczenia. O co chodziło? Dlaczego tak niechętnie reagowała na jego zaloty. W oczach miała raczej dziwny strach. Nie rozumiał. Myślał, że między nimi się coś zmieniło, więc skąd to obce zachowanie?

— Czy coś się stało? — zapytał zaniepokojony.

— Nie… — przeciągnęła odpowiedź. Zerknęła na moment za siebie. — Jak mówiłam, noc jest cudowna, więc możesz…

— Jest cudowna, więc pomyślałem, że spędzimy ją razem — próbował dalej.

Marinette przełknęła głośno ślinę.

— Nie wydaje mi się, że to dobry pomysł. — Kilka razy wskazała za siebie palcem. — Może już pójdziesz?

— Z tobą? — Musnął kciukiem jej policzek. — Nic mnie dzisiaj nie zatrzyma.

— Naprawdę? — zza Marinette zabrzmiał dziwnie znajomy głos.

Czarny Kot zadrżał. Powoli puścił Marinette i wyjrzał za dziewczynę. Alya pomachała w jego stronę, do tego uśmiechała się szeroko, w lewej dłoni trzymając włączony telefon.

Odpowiedział równie szerokich uśmiechem. Zrobił krok w tył. Wyprostował się i rzekł najbardziej poważnym tonem, jaki dał radę z siebie wykrzesać:

— Panno Dupain-Cheng, widzę, że wszystko w porządku. Na mnie pora, więc wracam patrolować Paryż.

Skinął głową na pożegnanie i skończył z budynku, uciekając szybko. Jakby goniła go sama śmierć.

Możesz mnie wesprzeć tutaj:

Paypal – https://paypal.me/pools/c/8bkOu9wTfD

Ko-fi – https://ko-fi.com/rolaka

Znajdziesz mnie tutaj:

Blogger - https://rolaka-fiction.blogspot.com

- https://aleksandrarolaka.blogspot.com

Wattpad – https://www.wattpad.com/user/OlaRi9

https://www.wattpad.com/user/Rolaka1995

Tumblr – https://rolaka.tumblr.com