[One-shot Fairy Tail Jerza] Wyruszymy w podróż razem

Erza przegładziła szkarłatne włosy i odłożyła szczotkę do włosów przed lustrem. Uśmiechnęła się niewinnie do odbicia, lecz we własnym uśmiechu dostrzegła smutek. Palcem musnęła cienkiej blizny na oku — była ledwo widoczna, rana dawno się zagoniła, ale ledwo wyczuwalna linia przypominała jej o Jellalu i więzach, jakie ich łączyły. Kiedy członkowie gildii żenili się, wychodzili za mąż, Erza tkwiła w jednym miejscu. Czesała włosy każdego dnia, czekając, lecz poranki przynosiły jedynie łzy, wieczory samotną noc. Mijały w nieustannym biegu, prześcigając się jak konie na wyścigu, by dowiedzieć się, że na końcu brakuje mety. Nikt nie wygra. Nikt nie przegra. Wyścig trwa do momentu, w którym koniec padną.

Westchnęła ciężko i zamknęła kasetkę. Drzwiczki od lustra zostawiła uchylone, lampkę zgasiła, a na samym końcu, jak każdego wieczora, wyciągnęła zgniecione zdjęcie Jellala. Pogładziła pomarszczoną powierzchnię z bólem, do którego zdążyła się przyzwyczaić. Łez już zabrało, serce wcale nie przyspieszało na widok ukochanego i została już tylko niewypełniona niczym pustka.

Usłyszała pukanie do drzwi.

Schowała zdjęcie do szuflady. Poprawiła włosy i odkrzyknęła:

— Proszę!

— Pani Erzo, pani Erzo! — Do pomieszczenia wbiegła zdyszana Juvia. Miała na sobie cienką koszulę, połowa jej twarzy zamieniła się w wodę, na ustach jednak zatrzymał się słodki, niepodobny do dziewczyny uśmiech. — Panicz Gray, panicz Gray...

— Coś się stało? — spytała na spokojnie, oferując Juvii krzesło.

Usiadła szybko. Złapała się za policzek i uniosła zamienioną w wodę twarz, ta znowu opadła, gdy tylko ją puściła.

— Pani Erzo, pani Erzo, to cudowne, to cudowne, panicz Gray, panicz Gray, Juvię... — nie dokończyła, pokazała za to palec, na którym był założony cienki, złoty pierścionek z niewielkim kamieniem pośrodku.

— Gray poprosił cię o rękę? — spytała, otwierając szeroko oczy z niedowierzania.

— Tak! — wykrzyknęła. — Moja rywalka Lucy tylko wyszła za mąż i od razu panicz Gray zwrócił na mnie uwagę!

— Juvia, to... eh... cudowne — odparła w końcu. — Gratulacje!

— Tak, tak, tak!

Juvia podniosła się i zatańczyła na dywanie, kręcąc się wokół własnej osi. Śpiewała radośnie, podskakiwała, aż nagle zamarła. Chwyciła się za zaróżowiony policzek i, potupując lewą nogą, nieśmiało spytała:

— Co Juvia ma teraz zrobić?

Erza zaśmiała się pod nosem, a potem pokręciła głową. Ujęła Juvię w pasie i zaprowadziła ją do wyjścia, proponując:

— Wyspać się!

— Wyspać? — zdziwiła się. — Ale przecież...

— Gray raczej nie będzie chciał widzieć jutro niewyspanej narzeczonej — przerwała Juvii.

— Panicz Gray... — Wstrzymała na moment oddech. — Prawda! Dobranoc, Juvia idzie spać!

Wybiegła z pokoju, zamykając z trzaskiem drzwi.

Erza w tym momencie zdała sobie sprawę, jak bardzo się myliła. Bolało... Miała wrażenie, że ktoś wbił w jej pierś sztylet. Łzy popłynęły z jej oczu, kiedy osunęła się na podłogę, jęcząc żałośnie.

— Dasz radę, jesteś silna.

Nie była silna, jeśli chodziło o uczucia. Nienawidziła Jellala przez tyle lat, ale kiedy w końcu pogodziła się z przeszłością, odkryła, że nie tylko umie mu przebaczyć... Powoli, kawałek po kawałku w jej sercu rosło uczucie, które teraz przynosiło jej tylko ból. I Juvia wychodziła za mąż. W Fairy Tail już chyba tylko ona była sama, ale... tak zdecydowała.

Przetarła oczy i podniosła się, poklepując w chłodne policzki. Włosy zebrała w kucyk, gdy wyszła na balkon. Początkowe ciepło z pierwszych dni jesieni ustąpiło miejsca pierwszym przymrozkom, lecz nie przeszkodziło to mieszkańcom Magnolii w świętowaniu. W mieście wrzało — targi były po brzegi wypełnione kupcami i turystami, którzy przybyli na święto "Starych zbiorów". Każdego roku zbierali się w innym miejscu — tym razem wypadło na Magnolię.

Erza nie poszła świętować. Natsu i Lucy zaprosili ją jako piersi, ale brakowało jej odwagi, by przeszkodzić parze w odpoczynku, kiedy ich dziećmi obiecała się zając Anna. Levy i Gajeel zostali ze swoimi pociechami, coś tylko słyszała, że planują z maluchami wyskoczyć na jakąś watę cukrową. Jak nie przewidziała, Gray oświadczył się Juvii. Cana wyruszyła z Gildartsem na ich pierwszą misję. Plotkowało się, że Laxus w końcu zaprosił Mirajane na randkę. Mogłaby wymieniać i wymieniać po kolei, wyobrażać sobie zadowolone twarze przyjaciół, którzy, o dziwo, jeszcze nie roznieśli w pył wydarzenia. Jednak to nie cisza dobiegała z rozświetlonego miasta, a donośne hałasy i krzyki. Spokojnie było w pensjonacie.

Zeskoczyła do ogrodu. Zmieniła strój na luźny, wełniany sweter i ciasną spódnicę. Szkarłatne włosy rozpuściła i usiadła przy ogołoconym z liści drzewem, przyglądając się pensjonatowi. Tylko w jej pokoju paliło się światło. Uśmiechnęła się smutno — na myśl, że jej przyjaciele odnaleźli szczęści i przez świadomość, że pewnie nigdy nie zazna tego samego, co oni.

— Piękny wieczór — usłyszała za sobą.

Przerażona wyciągnęła szybko miecz i skierowała ostrze za siebie. Zatrzymała je w ostatniej chwili, widząc zaskoczoną twarz Jellala. Schowała szybko miecz i udawała, że nic się nie stało. Usiadła z powrotem na ławkę. Założyła kosmyk włosów za ucho, czekając na coś więcej i wierząc, że to nie jest sen.

Jellal zbliżył się.

— Mogę... Mogę usiąść? — spytał, przecierając wierzch dłoni.

— Tak.

Przysiadł się obok i... nastało długie milczenie. Erza spoglądała na Jellal co chwilę, nie mogąc pojąć, dlaczego zjawił się tego dnia. Słyszała o misji, którą wypełniał w kraju zza morza. Wyjechał na kilka miesięcy, a przynajmniej tak poinformowała ją Levy, która wciąż cieszyła się szacunkiem wśród Rady Magicznej.

— Juvia powiedziała, że znajdę cię tutaj — odezwał się nagle Jellal.

— Juvia?

Skinął potwierdzająco głową.

— Dzisiaj festiwal, Natsu i Lucy pomogli wyrwać się z misji na moment.

— Natsu i Lucy? — dziwiła się dalej.

— Tak, nawet udostępnili mi statek. Podobno... — zawahał się. — Podobno ostatnio nie radzisz sobie.

— JA?! — Wstała szybko. Oparła ręce na biodrach i dumnie wypięła pierś, deklarując: — U mnie cudownie! Ha ha! Nic mnie nie powstrzyma. Całkowicie w porządku! Nawet ostatnio udało mi się pokonać słynnego stwora z bagien. Wiesz, co się okazało? To był jakiś wąż! Ha ha... ha... — Jej głos słabł, aż w końcu z powrotem usiadła i wyszeptała: — Wszyscy mają własne rodziny. Zaczęli coś nowego, a ja pozostałam w tyle, daleko za nimi i boję się, że wkrótce... nikogo nie będzie.

— Fairy Tail to siła — zaczął Jellal — wątpię, żeby cię opuścili. Nawet dali mi szansę, żeby... porozmawiać z tobą — dokończył niepewnie.

— Porozmawiać... — powtórzyła i westchnęła ciężko, obawiając się, że Jellal przyszedł "tylko porozmawiać" i z niczym więcej. Zawiodła się na nim. — Nie musisz. — Poklepała Jellala w ramię. — Dam sobie radę. Każdy da, przecież to nic wielkiego. Cieszę się, że znalazłeś sposób, no i powołanie. Przecież wiele mogło się nie udać, a jednak... dano ci szansę.

— Po tym, co zrobiłem? — Odetchnął z ulgą. — Tak, cudownie jest korzystać z życia i iść na przód. Chociaż jeszcze nie odkupiłem swoich win. Simon i inni... zginęli przeze mnie...

Skulił się i schował głowę w dłoniach. Drżał. Erza spojrzała na niego z litością. Dłoń zbliżyła do jego pleców, ale zabrakło jej odwagi, by ich dotknąć. Cofnęła rękę i tylko wydukała:

— Gdybyśmy nie popełniali błędów, nie bylibyśmy ludźmi.

Jellal podniósł się i wbił zmęczone spojrzenie w Erzę. Zacisnął mocno usta, potem je otworzył, ale nic nie zdołało przed nie przejść — ani jedno słowo, ani jeden jęk. Zamiast tego trwała cisza, a przerwał ją dopiero huk. Równocześnie obejrzeli się w kierunku nieba. Kolorowe światła rozbłysły na niebie, a wraz z nimi rozległo się wiwatowanie dobiegające z targów — pokaz fajerwerków się rozpoczął. Symbole gildii rozświetliły nocne niebo, przyoblekając je prawie gwiazdami.

Erza złączyła dłonie i pomyślała życzenie. Z życia wiele jej odebrano, dlatego prosiła o szczęście — by mogła wstawać każdego dnia z uśmiechem na twarzy, by kłaść się wieczorami z poczuciem, że ten dzień był wart wysiłku. Tylko że fajerwerki nie były gwiazdami. Nie spełnią jej próśb.

— Potrzebujemy pomocy — wtrącił się Jellal. Przysunął bliżej Erzy i wyjął plakat ze stuletnią misją. — Do tej misji przydaliby się nam dobrzy, nawet najlepsi magowie.

— Nie, nie, reszta...

— Chcą, byś poszła ze mną.

— Słłucham? — zająknęła się. — Co to znaczy?

— Znaczy, że chcę... że chcę... Erzo — ujął jej dłoń — wyrusz ze mną, proszę.

— Gdzie?

— Na misję — wytłumaczył krótko.

— Jaką?

— Stuletnią.

— Gdzie?

— Poza granice Fiore.

— Z tobą?

— Tak.

— Ale...

— Nie...

— Nie potrafię. Nie zostawię przyjaciół.

— Natsu wyrusza w samotną misję.

— Gray...

— Podróż poślubna z Juvią.

— A...

— Poradzą sobie, zawsze sobie radzą. — Jellal pogładził policzek Erzy. Jego palce były chłodne i szorstkie. — Straciłem zbyt wiele lat przez wątpliwości. Ty pewnie też. Proszę, wyjedź ze mną.

Patrząc na Jellala, nie mogła się pozbyć wrażenia, że zmienił się nie do poznania. Pamiętała jeszcze chłopca, z którym walczyła każdego dnia o przeżycie. Później ich drogi rozeszły się. Kiedy spotkali się po raz kolejny w Rajskiej Wieży, ból z dawnych lat powrócił. Zmieniał się, obecnie przerodził się w tęsknotę, ale wystarczyło jedno zdanie, by... zniknął.

Erza położyła dłoń na piersi i odetchnęła z niewyobrażalną ulgą. Uśmiechnęła się szeroko i cienkim, ale radosnym, głosem odpowiedziała:

— Tak.

Nagle rozległy się klaski. Gray wyszedł z krzaków i zagwizdał, gdy w tym samym momencie Natsu spadł z drzewa, wprost na Gray. Rąbnęli się w łeb. Syknęli, odwrócili się obrażeni, ale o dziwo, nie zaczęli żadnej kłótni. Lucy pomogła Levy ominąć róże. Obie otarły twarze z łez. Juvia zamachnęła się ręką i kropelki wody opadły na Erzę i Jellala.

— Ty... Ty... Wiedziałeś? — zwróciła się do Jellala, lecz nie wydusił się z siebie ani jednego słowa.

Otworzył szeroko oczy i pokręcił przecząco głową, kiedy Gray zamienił wodę Juvii w płatki śniegu.

— Pewnie nie dotrzesz na święta, więc proszę, oto śnieg — wyjaśnił, nie zaprzestając klaskania.

Natsu zagwizdał.

— No i czas na Erzę, by powiększyć rodzinę. Tylko nie zamęcz Jellala na śmierć! Pamiętaj, że faceci muszą odpocząć.

Lucy podeszła do męża od boku i trzepnęła go w głowę.

— Przestań gadać głupoty — skarciła go. — I uważaj, bo ja co nieco szepnę komuś o twoich "odpoczynkach" — zadrwiła sobie z Natsu.

— Kocham cię! — Pocałował Lucy w czoło. — Bardzo cię kocham! — Zasypał żonę buziakami w policzek.

— Ej, króliczki, tylko grzecznie! — skomentował Gajeel, który dopiero co przyszedł.

— To nie my rozmnażamy się jak króliki. — Natsu wskazał na zaokrąglony brzuch Levy. — Najpierw bliźniaki, a teraz co? Trojaczki?

— Zamknij się Salamandro, chcesz walczyć?! ryknął, rzucając się na Natsu. Lucy zastawiła mu drogę do męża.

— Żadnych bójek! — wysyczała i mężczyźni wyprostowali się na baczność, salutując:

— Tak, mamo!

— Ze swoimi dziećmi sobie radzę, to tym bardziej poradzę sobie z nimi — Lucy zwróciła się w stronę Erzy — więc... nie wahaj się. Wyrusz we własną przygodę.

Erza podeszła do dziewczyny i wtuliła się w nią mocno, po czym złapała Levy i ją przyciągnęła do siebie. Juvia dołączyła niepewnie do przytulania.

— Dziękuję wam wszystkim — wyszeptała przez łzy Erza.

Wydostała się z uścisku. Jellal podszedł do niej i chwycił za ramię. Zniżył się, szybko cmokając Erzę w policzek. Chwyciła się za niego i nieświadomie jęknęła. Reszta wybuchnęła gromkim śmiechem. Zacisnęła pięść. Z ochotą skarciłaby ich, ale tym razem zwolniła uścisk. Obejrzała się w kierunku Jellal i wtuliła mocno, w końcu doznając ciepła, którego tak mocno zazdrościła pozostałym — ciepła miłości...

Zapraszam serdecznie do komentowania! Może macie jakieś propozycje na one-shoty? Chętnie zobaczę, co tam chcielibyście poczytać ;)

Ten szal należał do Natsu Dragneela

Smok i księżniczka +18

Z gorąca i z zimna +18

Pogromca smoków

Wszyscy odeszli

I nie było już nikogo

Wróciłeś

Ten szal należał do Natsu Dragneela

Bo E.N.D. nie zna końca

Wyruszymy w podróż razem

Zostanę ojcem?

Można również wpłacać jako gość kartą bankomatową ;)

Znajdziesz mnie tutaj:

Wattpad – https://www.wattpad.com/user/OlaRi9

https://www.wattpad.com/user/Rolaka1995

Tumblr – https://rolaka.tumblr.com

Facebook – https://www.facebook.com/PisarkaRolaka/

Twitter – https://twitter.com/Rolaka1995

Możesz mnie wesprzeć tutaj:

Paypal – https://paypal.me/pools/c/8bkOu9wTfD