[BAEL] #13



Młody złapał za jego muszkę. Zdjął ją z szyi Eliota i zgniótł w dłoni.
— Brakuje ci gustu. Wyglądasz w niej obrzydliwie.
— Krytyk mody się znalazł.
— Chciałem być projektantem, kiedyś, ale niestety rodzice mieli inne plany. Moja kariera poszła w troszkę innym kierunku niż planowałem.
— Żałujesz? — zapytał, aby tylko podtrzymać rozmowę.
— Oczywiście, że tak. A ty nie? Nie masz pretensji do swoich rodziców?
— Że całują stopy mojego kochanego braciszka, a mnie traktują jak starą, nikomu niepotrzebną, szmacianą lalkę? O tak, czasem to boli, ale z drugiej strony, gdybym chciał im się przypodobać… — wziął głęboki wdech — to mógłbym. Starać się nikt mi nie bronił. Nie miej pretensji za decyzje, które sam podjąłeś.
— Nie ja je podjąłem — przypomniał Eliotowi.
Eliot podparł się łokciami o ziemię.
— Nie widzę tu nigdzie łańcuchów — wyszeptał, a gdy Młody na moment stracił czujność, krzyknął: — Sonata!
Sprężyna na jego ramieniu wyprostowała się. Stopy odbiły się od podłoża, uderzając wprost twarz Młodego. Krew pociekła z rozbitego nosa. Alarm ekranu zawył po okolicy. Służby ratunkowe zostały automatycznie wezwane, a Eliota na moment to zdziwiło. Gdy spadł, gdy Młody go walnął, gdy Barry leżał nieprzytomny, nikt się nimi nie zainteresował, nawet ekran, który winien natychmiast zgłosić wypadek.
Otworzył na moment klapę. Zobaczył tylko czarny, pusty ekran.
Eliot szybko zamknął ekran. Chwycił za leżący na ziemi fragment płotu i zamachnął się nim w stronę Młodego. Ręce zatrzymały kawałek żelastwa.
— Nie jestem…
Krew chlusnęła w twarz Eliota. Zamrugał kilka razy w niedowierzaniu, a potem spojrzał na postrzępione resztki głowy Młodego, które z trudem utrzymywały się na szyi. Ręce zanikły. Dlatego szybko puścił fragment płotu i cofnął się, nadal nie pojmując, co się wydarzyło.
— Wypadła mu.
Eliot odwrócił się. Barry leżał brzuchem do ziemi, trzymając niepewnie w obu dłoniach pistolet soniczny. Puścił go. Wziął ciężki, głęboki wdech i zakaszlał.
— To bolało — stwierdził.
Eliot posłał przyjacielowi pełne niedowierzania spojrzenie, później luknął na resztki głowy Młodego, jeszcze raz spojrzał an Barry’ego.
— Mogłeś we mnie trafić — zauważył.
— Nie bój się. Za bardzo chcę utrzymać cie przy życiu, żeby spudłować.
— Mogłeś mnie trafić — powtórzył, szeroko otwierając oczy ze zdziwienia. — Cholera, ty mogłeś mnie zabić!
— Żyjesz, cieszmy się, Młody ma mniej do świętowania.
Barry podniósł się i kopnął ciało policjanta.
— Lepiej uciekajmy, pewnie zaraz ktoś się zjawi, to włączył się alarm — podpowiedział Barry, chowając broń soniczną za paskiem.
— Zabiłeś go, drugi raz zresztą, pójdziesz do więzienia.
— A my w ogóle mamy więzienie? — zauważył Barry. — Ja nie kojarzę, chyba że stoi opuszczone bądź znajduje się pod ziemią.
— Wszystko możliwe — wymruczał Eliot pod nosem, mając cichą nadzieję, ze Barry go nie dosłyszał.
Barry przewrócił oczami. Przykucnął i nagle syknął z bólu. Złapał się za tył głowy, rozmasował ją trochę, a potem pochylił ją nad Młodym. Przeszukał wszystkie jego kieszenie.
— Nic w nich nie ma — powiedział. — Nawet odznaki.
Chwycił za rękę Młodego. Otworzył ekran i wtedy zamarł. Obejrzał się w kierunku Eliota, posyłając mu wzrok pełen przerażenia i ciekawości w jednym. Eliot zbliżył się. Przyklęknął obok.
— Coś tu znalazłeś? — zainteresował się szczerze.
Barry wskazał palcem na ekran.
— Nie żyje od wczoraj. Alarm zawył, bo ktoś chciał zniszczyć ciało.
Eliot przejrzał zapiski na ekranie. Nie były zbyt jasne. Ekran trochę się potłukł, poza tym światło padało prosto na tekst. Jednak po chwili doczytał datę zgonu: wczorajszą.
Podniósł się odruchowo i zaraz wrzasnął z bólu, gdy ten go chwycił w nogach. Musiał uważać. Po walce z Młodym jednak zostanie parę siniaków.
— Powiedz, że to tylko błąd — błagał Barry’ego.
Przyjaciel przemilczał odpowiedź.
— Nie olewaj mnie. — Szturchnął go w ramię. — Przecież wiem, że żyjesz, słuchasz i jeszcze interpretujesz to, o co właśnie zapytałem. Nie zbywaj mnie, Barry. Barry… Barry. Barry! — krzyknął, gdy już nie wytrzymał. Barry jednak nadal milczał. — Błagał, przynajmniej jęknij. Z tej ciszy zaraz oszaleję…
— Skoro nie żyje od wczoraj, to znaczy… — urwał na moment. — Z kim ty właściwie walczyłeś?
— I co właściwie zabiłeś? — kontynuował myśl Barry’ego. — Nie rusza się, więc chyba to…
Eliot odwrócił się i rąbnął o ścianę budynku. Zachwiał się. Upadł tuż obok ciała.
— Kto postawił tu ten dom?! — spytał ostro. — Choć w zasadzie tu tego domu nie powinno być, bo płot…
Barry złapał Eliota za rękę i pociągnął go za sobą. Oboje pobiegli w kierunku lasu, nie tracąc ani chwili na oglądanie się za sobą.
— Może się założyć, że on wstał. Mogę się założyć o wszystkie cholerne książki, które zgubiłem w przepaści, że on wstał! — jęczał przez całą drogę Eliot. Męczyło go to, ale z drugiej strony jakoś lżej na sercu było, gdy już tak ponarzekał.
— Oj, zamknij się! — skarcił go Barry. — Nie masz, co robić? Biegnij!
— A myślisz, że… — Zasapał się. — Co robię? Cholera, za mało ćwiczyłem. Sonata.
— Co… „sonata”?
Eliot uśmiechnął się. Złapał Barry’ego, a potem skoczył. Przyjaciel pisnął. Wbił palce w skórę Eliota, a twarz przycisnął do barku, kiedy wzbili się w powietrze.
— Kiedy? Co? Jak? — pytał, a Eliot milczał w ramach zemsty.
Jakiś cień śmignął przed jego oczami. Na zaś wylądował. Rozejrzał się wokoło, lecz niczego podejrzanego nie zauważył. Nie oznaczało to, że może odetchnąć z ulgą. Wyciągnął broń soniczną zza pasa Barry’ego i mu ja podał.
— Trzymaj i jeśli znowu się obudzi, strzelaj — nakazał Barry’emu.
— Jeśli to cokolwiek da.
— Na moment na pewno, więc strzelaj. Może kiedyś trafisz raz, a dobrze. Powodzenia. Ja spróbuję go czymś zająć. Gdybym tylko wiedział, jak działa to cała „danse macabre”.
— Taniec śmierci? Nie wiem, po co ci on, ale symbolizował równość wobec śmierci. Wszystkie klasy tańczyły w jednym kręgu, wszyscy równi.
— To miłe, ale jego coś na ciele tak się nazywa i byłbym wdzięczny dlaczego!
— „Jego coś na ciele”? — powtórzył ostrożnie Barry. — Ten stworek, którego ręce jakby otaczały tułów Młodego?
— Tak, dokładnie! A teraz… — Eliot zamilknął. — Ttyy… — głos mu zadrżał. — Widzisz? — Wskazał na własne ramię.
— To coś ze sprężyną? — Skinął. — Tak.
Eliot nie zdołał nic więcej z siebie wydusić. Chwycił Barry’ego za ramiona i przekręcił jego ciało, by sprawdzić, czy przypadkiem i do niego nie przyczepiło się to coś. Niczego nie zauważył. Nie wiedział tylko, czy z tego powodu ma odetchnąć z ulgą.
— Puść. Mnie — wysyczał przez zęby Barry.
Puścił.
Przeprosił skinięciem i odsunął się kawałek. Odsunął krzaki i wyjrzał zza nie, rozglądając się za Młodym. Nie widział go jednak. Co gorsza, ulice były ogólnie puste.
Mimo hałasów, nikt nie wyjrzał za zewnątrz.
Mimo zniszczeń, których dokonali, nikt nie wezwał policji.
Ludzie oślepli w najmniej odpowiednim momencie. W innych okolicznościach już widziałby z dziesięć osiedlowych monitoringów, przyglądających się z zaciekawieniem, gdzie idzie i z kim.
Aż czuł się urażony tym, że zapomnieli.
Możesz mnie wesprzeć tutaj:
Znajdziesz mnie tutaj:

0 Comments:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Obserwuj!