[Granica Olimpu] ROZDZIAŁ 3 Nie otwieraj

Na zewnątrz panowała nieznośna duchota. Gorąco i wysoka wilgotność zwiastowały kolejne burze, choć całkowicie czyste niebo o tym nie świadczyło. Nawet Iris, pokojówka Hery, bogini tęczy i łączniczka nieba z ziemią, wyszła z pałacu niebieskiego. Jej siedmiokolorowa szata zalśniła w promieniach słonecznych, a białe jak śnieg skrzydła rozpostarły się na niebiosach. Zatrzymała się nad Lublinem i rozpięła nad całym miastem swój cudny łuk, którego opiekunką była. Gdy skończyła, wzbiła się w powietrze, znikając w pałacu Zeusa.

Penelopa zatrzymała się przy placu zabaw.

Usiadła na huśtawkę, wycierając wcześniej chusteczką mokre siedzisko. Rozkołysała się, łapiąc za łańcuchy. Wbiła wzrok w niebiosa, czekając na przybycie Heliosa, który o tej porze zazwyczaj przemierzał Polskę na swym ognistym rydwanie.

Rżenie koni rozniosło się po Lublinie.

Cztery ogniste rumaki pociągnęły za sobą słoneczny rydwan, na którym stał młody, piękny mężczyzna z promienistą koroną na głowie. Przemknął przez sklepienie w ciągu chwili i zniknął Penelopie z oczu.

Dziewczyna zacisnęła powieki, nabierając łyki świeżego powietrza. Wokół panowała cisza. Wczesna pora sprzyjała Penelopie. Przypadkowi sąsiedzi nie przychodzili, rodzice dzieci nie wyganiali jej z huśtawki, a ona sama w spokoju mogła odpocząć i zastanowić się nad tym, co ją spotkało. I nie umiała zaprzeczyć — grzanie się w ciepłych promieniach słonecznych było naprawdę przyjemne.

Przechyliła się i całkowicie oddała huśtaniu.

Rząd starych dębów zaszeleścił. Liście opadły na chodnik, gdy pień jednego z drzew wybrzuszył się. Powoli pękał, aż ze starego dęba wyłoniła się kobieta.

Jej ciało było pokryte korą drzewną. Z palców i torsu wyrastały zielone liście, a na ramieniu kiełkowały młode zawiązki. Twarz kobiety nie nosiła niemal żadnych znaków deformacji, oprócz tego że była brązowa. Oczy miała koloru głębokiej zieleni. Zamiast włosów wyrastał z jej głowy gęsty mech, który sięgał aż po same ramiona.

Bosymi stopami stanęła na trawie. Przechyliła gwałtownie głowę na prawy bok i uśmiechnęła się przerażająco, spoglądając w stronę Penelopy. Ruszyła, stawiając nierówne kroki na mokrej powierzchni. Jej ruchy wyglądały na gwałtowne i szaleńcze. Poruszała się tak, jakby nie panowała nad własnym ciałem, jednak był to jej normalny chód.

Kiedy doszła pod huśtawkę, stanęła przed Penelopą i rzekła:

— Dzień dobry.

Penelopa zerwała się gwałtownie z krzykiem, przechylając do tyłu. Nie mogąc odzyskać równowagi, uderzyła głową o piasek. Syknęła z bólu. Zacisnęła mocno powieki, mając mroczki przez oczami. Uderzyła wystarczająco mocno w podłoże, ale odetchnęła z ulgą, gdy zdała sobie sprawę, że to Etylia. Zapytała ją:

— Dlaczego musisz mnie tak straszyć, Etylio?

— Straszyć? — spytała zaskoczona driada dębu. — Ja tylko chciałam się przywitać.

Penelopa westchnęła ciężko, ale nie robiła dłużej wyrzutów nieświadomej Etylii. Podniosła się i z powrotem usiadła, otrzepując się z piasku. Już drugi raz tego samego dnia jej całe ubranie nadawało się jedynie do prania.

— Mogłam być ostrożniejsza — powiedziała Penelopa.

Driada usiadła obok studentki. Była niższa od niej o głowę. Wyglądała prawie jak dziecko, choć żyła na tym świecie kilkaset lat. Nie odrywała wzroku od rzędu starych dębów, którymi się opiekowała, ale jednocześnie nie ignorowała Penelopy.

Obie milczały przez kilka minut.

— Afrodyta przyszła dziś do mnie — wyznała nagle Penelopa. — Poza tym nie uratowałam człowieka przed śmiercią, choć mogłam.

— Każdy śmiertelnik kiedyś umrze, prędzej czy później.

— Tak, ale widziałam wiszącą nad nim Ate i nie mogącą ją powstrzymać Litai. — Nerwowo zaczęła tupać nogą. — Mogłam temu zapobiec, zadzwonić na policję lub powstrzymać go jakoś. Zabił innego człowieka, może zasłużył na taką karę, ale mógł spędzić trochę lat w więzieniu, a potem umrzeć.

— Kara to kara — odparła lakonicznie.

— Ale...

— Nie żyje, więc w Tartarze czekają już na niego tortury.

Penelopa wbiła wzrok w podłoże. Nie oczekiwała innej odpowiedzi od Etylii. Już kiedy ją poznała, mając wtedy tylko siedem lat, zrozumiała, że driada nie jest człowiekiem, myśli i czuje inaczej; postrzega świat przez pryzmat świata bogów, nie ludzi. Jednak zawsze tu przychodziła, niezależnie od tego co usłyszała. Na tym placu zabaw tak często bawiła się wraz z Kornelią i innymi dziećmi. Później, kiedy już wyrosła z zabaw, nadal odwiedzała Etylię. Za rozmowy, których potrzebowała, opiekowała się starymi dębami, czasem jedynie zgarniając suche liście.

— Przepraszam, może masz rację — przyznała Penelopa. — Po prostu znowu jestem zła na siebie za to, że uciekłam.

— Ucieczka na nie jest zła. Jesteś tylko człowiekiem.

— Dziękuję. — Ciężar spadł z jej serca. — Czasami ten dar naprawdę ujawnia piękno niewidzialnego świata. Dzisiaj widziałam Irys rozciągającą tęczę, przejeżdżającego Heliosa i... — zawiesiła głos — Afrodytę — dokończyła. — Przyniosła dla mnie ostrzeżenia, z których jedno się już spełniło. Sądzisz, że mogę jej zaufać?

Twarz driady przykrył przerażający uśmiech.

— Sama znajdź odpowiedź — odparła.

— Cudownie. — Rozłożyła ręce w bezsilności. — Nie wiem, co zrobię z tą bezcenną radą.

— Przemyślisz ją. — Dwa liście rozwinęły się na jej ramionach, mieniąc się czystą zielenią.

Penelopa nie była jednak w nastroju do takich zabaw.

— Błagam, powiedz mi, bo naprawdę dziś wychodzę z siebie! — wrzasnęła. — Nie dzisiaj, proszę. Po prostu wyjaśnij mi wszystko, a nie baw się jak małe dziecko. Afrodyta przyszła do MNIE! — Położyła dłoń na piersi. — Zostawiła w całym domu tysiące kwiatów, nie mam dostępu do szafy i nie wiem, czy jej ostrzeżenia to tylko złośliwa igraszka czy naprawdę znalazłam się niebezpieczeństwie?!

Etylia podniosła się, idąc w stronę drzewa.

— Już ci wszystko wyjaśniłam — powiedziała obojętnie. — Mogę słuchać, ale nic złego nie powiem na temat bogów. Kocham Afrodytę i to się nigdy nie zmieni. Możesz krzyczeć, ale ja nie zmienię zdania.

— Naprawdę musisz się teraz obrażać?

Etylia weszła w szczelinę w pniu, którą wcześniej stworzyła. Kora powróciła na dawne miejsce, nie pozostawiając najmniejszego śladu po pęknięciach.

Oparła ręce na biodrach i ze skwaszoną miną uderzyła w metalowy pręt. Podniosła dłoń i kilkukrotnie uderzyła się w czoło, powtarzając:

— Przepraszam...

Penelopa rozejrzała się po najbliżej okolicy, zastanawiając, czy przypadkiem jej „rozmowy" z Etylią nie usłyszała przypadkowa sąsiadka. Wzdrygnęła się na samą myśl o plotkach, które ponownie mogły zagościć w jej życiu. Nie chciała przechodzić tego samego, co w dzieciństwie, kiedy przez nieostrożne zabawy z driadą przypięto jej łatkę chorego na umysł dziecka.

Dziewczyna spojrzała na telefon. Już spóźniła się na spotkanie z Pavorem dziesięć minut. Do jego domu najszybciej umiała dojść w piętnaście, więc miała już tylko nadzieję, że Tyche będzie jej już sprzyjała. Choć miała co do tego ogromne wątpliwości.

Odczuwała ogarniające ją zmęczenie.

Przez niemal piętnaście lat posiadania naznaczenia nigdy nie wydarzyło się tak wiele jednego dnia. Nie tylko zauważyła niezwykłe poruszenie wśród samych bogów, ale również dużą aktywność stworzeń mitologicznych. W niebiosach zdążyła dostrzec kilkukrotnie pędzonego Hermesa. Kapelusz z trudem utrzymywał się na jego głowie, a skrzydełka u sandałów zmęczone opadały pod naporem pracy. Ponownie dostrzegła wylatującą z Olimpu Iris, tym razem nie przynoszącą ze sobą tęczy.

Na Górze Bogów bezsprzecznie panowało poruszenie.

Penelopa stanęła przed dwupiętrowym domem Pavora, rozglądając się wokoło. Był to rytuał, który mężczyzna wpoił do jej małej główki, kiedy jeszcze była w podstawówce. Nakazał sprawdzać dziewczynie, czy nie ściągnie przez przypadek niepotrzebnego niebezpieczeństwa. Choć do tej pory nic się nie wydarzyło bezpośrednio przy domu Pavora.

Przeszła przez metalową, skrzypiącą furkę, bezpośrednio obok której znajdował się stary krzew. Ostre krańce rośliny podrapały Penelopę w udo. Syknęła, ale pomasowała jedynie nogę i weszła po schodach, zatrzymując się tuż przed drzwiami — okazało się, że są zamknięte. Nacisnęła na dzwonek kilkukrotnie, lecz nikt nie otworzył.

— Nie mów, że cię nie ma — wymamrotała, idąc w stronę tylnego wejścia.