[Echo z zaświatów] ROZDZIAŁ 6. Tajemnice szukają pomocy

Nie dam się już więcej zaskoczyć, obiecała sobie Kornelia, idąc obok Bożeny po schodach. A jednak musiała złamać przyrzeczenie już po pięciu minutach. Najpierw rozległ się tylko huk, potem jakieś krzyki, które w ogóle nie zwróciły uwagi pani detektyw, a na samym końcu z mieszkania wyleciał mężczyzna ubrany w shorty i białą koszulę, a za nim kobieta trzymająca wałek do ciasta w obu dłoniach. Zatrzymała się na sekundę, witając grzecznie z Bożeną, po czym pognała za mężem, wrzeszcząc coś na temat kolejnego zakładu i długów.

Popatrzyła się pytająco na drzwi od mieszkania. Co musiało się tam wydarzyć, żeby doprowadzić do grożenia wałkiem do ciasta albo nawet do pobicia nim? I to nie pierwszy raz, sądząc po zbyt spokojnej reakcji Bożeny.

— Pani naprawdę ciągnie za sobą jakiegoś pecha.

Kobieta weszła na piętro wyżej, po drodze buszując w torbie. Wyjęła klucze, lecz po chwili zamarła, zawieszając dłoń w powietrzu naprzeciw dziurki od klucza. Palcem popchnęła drzwi, które otworzyły się same.

— Daniel! — krzyknęła, nie wchodząc do środka. — Daniel? Znowu zapomniałeś zamknąć drzwi?!

— Sorki, spieszyłem się! — odezwał się głos z pokoju na prawo. — Obiad siedzi w lodówce!

Odetchnęła z ulgą.

Kornelia zawiodła się. Nic więcej? Żadnych krzyków? Dania chłopakowi nauczki za nieuwagę? Spędziła na tym osiedlu dopiero kilkanaście minut, ale już wiedziała, że nie jest to bezpieczna dzielnica. Otwarte mieszkanie było tutaj jak zaproszenie do wyniesienia paru cennych sprzętów.

Bożena zasunęła za sobą zamek od drzwi i powiesiła kurtkę na wieszaku. Buty strzepnęła gdzieś w kąt. Kornelia przewróciła oczami. Powoli rozumiała, dlaczego to pani detektyw pojechała na spotkanie z klientem zamiast umówić się w jej mieszkaniu. Obskurny, zaśmiecony opakowaniami po batonikach pokój odrażał. Kawałki czekolady, niektóre pleśniejące, walały się po kątach, a wielgachna ćma przytulała się do krzyżyka wiszącego nad drzwiami. Jednak mimo upływu czasu, nie doczekała się reakcji ze strony Bożeny.

Przeszła obok zaplamionego dywanu i trafiła do ciasnej kuchni, w której nie mieścił się już nawet stół. Bożena wyjęła z lodówki zapiekankę i podgrzała w mikrofali, jednocześnie nie spuszczając wzroku z cienkiej teczki leżącej na skraju blatu. Była przylepiona do niej karteczka z notatką, której Kornelia nie umiała przeczytać. Wykręciła głowę, lecz koślawe pismo, niczym lekarskie, pozostało nieczytelne. Bożena nastawiła wody, wrzucając do szklanki torebkę z miętą i cztery łyżeczki cukru. Kornelia oblizała ze smakiem usta. Za życia uwielbiała słodkie napoje, przez które rodzina i znajomi ciągle narzekali.

Wstrzymała oddech.

— Lubiłam słodkie? — Zaśmiała się. — Słodkie — powtórzyła, zasłaniając twarz rękoma. — Ja coś pamiętam…

Niewiele, ale doceniła choćby ten drobny szczegół. Coś zaczął, może nawet coś wielkiego. Jednak istniała szansa, że to tylko złudna nadzieja.

— Tylko tyle? — zapytała Bożena, wyrywając Kornelię z zamyślenia.

Kobieta trzymała otworzoną teczkę, rozkładając wokół wszystkie papiery i jednocześnie zajadając się zapiekanką. Usiadła na krześle tak, że boczki wyszły z jej spodni. Założyła nogę na nogę i przejechała palcem po pierwszym akapicie. Kornelia zawisła nad nią, podążając za kolejnymi notatkami — na szczęście wydrukowanymi. Informacje dotyczy głównie Penelopy Rosińskiej, zaginionej dziewczyny, które pochodziły z wyrywków artykułów na jej temat. Pojawiła się tam olimpiada matematyczna, biegi szkolne na dzień dziecka, wygrana w konkursie na najlepszy opis mitu o Heraklesie i zdjęcie z wycieczki na Majdanku. Żadna z nich nie wyróżniała się niczym specjalnym. Bożena tak samo uznała, z kwaśną miną przerzucając kolejną stronę, na wydruk konta na facebooku. Jedno zdjęcie, informacja o szkole, polubionych stronach i grupach, w których uczestniczyła.

— Handmade — ręcznie robiona biżuteria? — powtórzyła pytająco, zastanawiając się, czy robótki ręczne miały jakiś związek ze sprawą.

Sprawa wydawała się naprawdę trudna. Papiery kończyły się, a żadne przydatne informacje nie pojawiały. Wydawało się, że Penelopa prowadziła w Internecie idealne życie.

Drrr!

Bożena zerwała się, biegnąc do telefonu, który rozbrzmiał z kieszeni jej kurtki — zostawiła ją w przedpokoju. Odebrała szybko i wróciła do kuchni, łapiąc za ołówek. Przerzuciła jedną z kartek i coś zapisała.

— I jak? — spytała. — Masz dla mnie jakieś informacje? — Nastało milczenie, a po chwili kontynuowała ostrym tonem: — Jak to nie masz czasu?! Przecież tyle razy ci pomogłam. Masz u mnie dług! — Znowu cisza. — Ale jak to cię to nie obchodzi? Marcin… Marcin?!

Rozłączyła się i rzuciła telefonem o stół. Pokrywa z baterią wyskoczyły z obudowy i poleciały na podłogę, uderzając o nią z hukiem.

— Kurwa! — Tupnęła. — Kurwa! Tyle się dostaje za pomoc! Agr!

Opadła na krzesło. Złapała za czoło, po czym rozmasowała skronie, biorąc głębokie wdechy na uspokojenie. Parsknęła śmiechem i przyklęknęła, zbierając z podłogi części telefonu. Złożyła go i włączyła — zadziałał, choć na ekranie pojawiła się widoczna rysa. W tym czasie nikt nie zadzwonił ani nie wysłała wiadomości, dlatego Bożena wyłączyła komórkę i położyła na blat. Sama oparła się plecami o szafkę, przyciągając kolana do piersi.

— Uspokój się, kochana, uspokój — powiedziała sobie. — To nie jest warte twojego stresu. To pierwszy dzień, dasz radę rozwiązać sprawę.

Odetchnęła z ulgą.

W tym samym czasie z pokoju obok dobiegł rumor.

Zerwała się, a Kornelia podążyła za nią. Drzwi od pokoju Daniela trzasnęły, a cień mignął kobietom przed oczami.

— Daniel?

Podeszła do szuflady, otworzyła ją i ostrożnie wyjęła ze środka pistolet, naładowując go. Przylgnęła do ściany, przysuwając się po niej do pokoju.

— Daniel, coś się stało?! — spytała głośniej.

Nadal milczał.

Kornelia podrapała się po włosach. Kilka z nich wypadło na podłogę, jakby chciały jej powiedzieć, że za chwilę będzie musiała dołożyć jeden z nich do supełka na palcu. Odwróciła się. Bożena wciąż poruszała się stopniowo. Nie miała czasu, by na nią czekać. Przeniknęła przez drzwi, stając w progu.

Krew…

Ze skórzanego fotela spłynęła krew, skapując do kałuży zbierającej się przy listwie do komputera. Woda dostała się do przewodów. Zaiskrzyło, a potem ekran zgasł. Dłoń zsunęła się z oparcia, zawisając bezwładnie nad podłogą. Przybliżyła się, stając przodem do fotela. Puste oczy spojrzały na nią, a rozchylone usta zdawały się szeptać ostatnie słowa. Z poderżniętego gardła chlusnęła krew, spadając na dywan. Chłopakiem wstrząsnęło. Z języka wypadła złotówka, turlając się aż po same drzwi, które zaczęły się rozchylać.

Spojrzała przez ramię i zamarła.

Ich oczy spotkały się. Nie oczy, lecz ciemnie szpary w masce teatralnej umoczonej w czerwonej substancji. Dłoń wysunęła się spod ciemnej bluzy. Palec przybliżył w okolice ust, a ciche „cii” rozbrzmiało w pokoju. W drugą rękę chwycił nóż. Bożena weszła do pokoju, mierząc z broni w kierunku fotela.

— Daniel? — Zauważyła dłoń. — Daniel! — wrzasnęła.

Ostrze zamigotało, przejeżdżając po szyi kobiety.

Kornelia przymknęła powieki, a gdy otworzyła oczy znów stała przy Bożenie — całej i zdrowej.