Chwycił Marinette w pasie i podniósł, prowadząc w kierunku balkonu. Z początku zmroziło ją nagłe zachowanie Adriena.
— Co
ty robisz? — oburzyła się, choć jej głos przejawiał odrobinę zawahania. Nie
wyrwała się chłopakowi, wręcz przeciwnie, wtuliła mocniej w jego ramiona i
pozwoliła się nieść. Jej twarz się zaczerwieniła.
Wyszli
na balkon.
Adriena
dusiło. Potrzebował powietrza, a przede wszystkim miejsca mu najbliższego. Dla
spokoju, chwili rozmowy i odetchnięcia przed kolejnymi, trudnymi dniami. Drżał
na samą myśl o ojcu i ich ostatniej rozmowie, a sama świadomość, że to dopiero
początek doprowadzała go niemal do łez.
Postawił
Marinette na podłodze. Przeprosił niewyraźnym mruknięciem i chwycił w pasie. Skoczył
na barierkę balkonu.
— Ty
chyba nie…
Poruszył
bioderkami i wyrzucił zza pasa koci kij, który rozciągnął się na komendę przed
stopami Adriena. Stanął na jednym z końców magicznego przedmiotu.
— Nie
— odparła Marinette.
— Oj,
tak — zamruczał złośliwie i ruszył w kierunku wieży Eiffla.
Wypełniały
go inne uczucia niż wtedy, gdy trzymał Biedronkę w swoich ramionach. Czuł
drobne różnice w zachowaniu czy wyglądzie dziewczyn, które właściwie dzieliły
wszystko i nic. Marinette była Biedronką. I Biedronka była Marinette. A jednak
w tej pozornej jedności, zauważał inność. Wagę. Inaczej ułożony włos. Czy może
sposób kaszlenia.
Dziwne...
Nie
rozumiał wielu zjawisk, które go otoczyły wraz z zakończeniem misji w jego
umyśle. Kiedy wyszedł naprzeciw ojca, pokonał akumę i nawet powtórzył jedno z
najważniejszych wydarzeń swoim życiu. Chyba po to, by znaleźć się tu i teraz.
A w
tym "tu i teraz" Paryż go wzywał orzeźwiającym powietrzem, którym aż
chciało się oddychać. Nozdrza Adriena wypełniała nutka słodyczy wydobywająca
się z perfum, których używała Marinette. Z innego miejsca unosił się zapach
świeżo upieczonych babeczek dla dzieci. Matka je piekła każdego wieczoru, gdy
wróciła do do pracy. Zmęczona. Padnięta. Przyglądał się im od czasu do czasu.
Kiedy się nudził. Kiedy nie zamierzał siedzieć w domu.
Nawet
w tym momencie przystanął z Marinette na rękach, gapiąc się za zaparowaną
szybę. Dwójka dzieci latała wokół mamy otwierającej piekarnik. Krzyczały, że
chcą z babeczkę z dżemem, mama zachęcała do wzięcia tej z czekoladą. I wtedy
wszedł ojciec dzieci. Objął maluchy najmocniej jak potrafił i sam zaczął czekać
w kolejce po babeczkę.
Adrien
westchnął smutno.
Nie
tęsknił za takimi chwilami, bo nigdy ich nie doznał. Nie pamiętał, by mama
kiedykolwiek upiekła dla niego babeczki. A dotyk ojca? Wyobrażał sobie surową,
męską dłoń, a nie czułą pieszczotę rodziciela, który uśmiechałby sie na widok
dziecka.
—
Przykro mi. — Marinette położyła dłoń na jego ramieniu. Ze współczuciem
spojrzała mu prosto w oczy, próbując zrozumieć, co grało w sercu Adriena. Ale
chyba tej melodii nie umiała pojąć, bo odsunęła dłoń.
Chciał
krzyknąć, by jej nie zabierała, ale ostatecznie zabrakło mu na to odwagi.
Czasem gardził sobą, tym ciągnącym się tchórzostwem i nieumiejętnością
powiedzenia na głos prawdziwych myśli.
Nie
ukrywaj, nie...
—
Nigdy... Nigdy nikt mnie tak nie potraktował — wyszeptał, nawet ku swojemu
zaskoczeniu.
Oddalił
się od okna i odstawił Marinette na dach czyjegoś domu. Zbliżył się do krawędzi
budynku. Spojrzał w dół, niesiony obawami, że może stąd spaść, nie na cztery
łapy.
— Oj,
Adrien, ja... nie chciałam — dokończyła ciszej, trochę ze wstydem. Złapała sie
za ramię i odsunęła, niesiona wyrzutami sumienia.
—
Chciałaś. — Uśmiechnął się smutno na pocieszenie. Niestety twarz Marinette
zaniosła się jeszcze większym cieniem, gdy zobaczyła go.
— Ja
nie...
— To
nie tak — mruknął. Naprawi swój błąd. — To nie twoja wina. Chciałbym się
cieszyć. Myśleć, że gdyby tu była mama, to wszystko potoczyłoby się inaczej,
ale... Kogo próbuję oszukać? Mama wcale nie była idealna. Ona... Wiele razy nie
widziałem jej. Zamykała się w pokoju, który należy teraz do ojca i tam
przesiadywała godzinami. Studiowała. Uczyła się. Wychodziła, gdy czegoś
potrzebowała. Nie zrobiła mi babeczek...
Niefortunnie,
ale obejrzał się w kierunku tego samego mieszkania, w którym zebrała się
rodzina. Biegali wokół stołu. Matka krzyczała na dzieci, by usiadły. Zamiast
tego ojciec dołączył się do dzieci i zaczął z nimi ganiać.
Śmieszny...
widok. Inny.
Dla
Adriena był zagadką, którą tak usilnie próbował zgłębić. I za każdym razem
dowiadywał się, że to nie dotyczy jego.
Marinette
dała mu tę chwilę na przemyślenia. Usiadła w oddali, miętoląc między palcami
kawałek materiału od piżamy. Skończyła, kiedy Adrien przykucnął naprzeciwko
jej.
—
Zazdroszczę ci — wyznał szczerze, bez odrobiny kłamstwa w głosie. Bez fałszu.
Bez obłudy.
Chyba
to właśnie zobaczyła w nim Marinette. Słaby żart, który tylko podkreślił, jak
niewiele o nim jeszcze wie. Ile sam skrywał za pozorami pięknego, bogatego
modela, Adriena Agresta.
—
Naprawdę? — upewniła się, jakby faktycznie starała zrozumieć jego poczynania i
prawdziwą osobę Adriena, nie tego "pięknego, bogatego modela", lecz
zwyczajnego chłopca, który nienawidził sera, a uwielbiał dobrą muzykę i spędzać
czas z przyjaciółmi.
—
Mari, dziękuję, ale... — zawahał się. Podrapał po odstających sztucznych uszach
. — Chyba będzie ciężko mnie… poznać?.
—
Wiem. Zdecydowanie wiem. Staram się! — zapewniła go. — Ja, staram się
najmocniej jak tylko potrafię, ale chyba... to mnie przerasta. Ja już sama nie
wiem, co czułam. Co czuję. Co... chcę czuć. Wydawało się to łatwiejsze.
Zaśmiał
się smutno.
—
Chyba zawsze się takie wydaje.
— A
ja wiem... — Wzruszyła ramionami. — Po tym co przeszliśmy, naprawdę chcę cię
poznać, ale ja nawet nie wiem, od czego właściwie zacząć! Ach! — Szarpnęła się
za włosy. Tak mocno, że Adrien aż zadrżał z bólu.
Zamiauczał
pod nosem i złapał Marinette za ręce, odsuwając je od włosów. Zajęczała. Kilka
kosmyków zaplątało się między jej palcami.
— To
boli! — narzekała.
— I
to moja wina?! — oburzył się. Wyplątał kilka włosów z kołtuna. — Jakie ty masz
słabe włosy. Zadbaj trochę o końcówki.
— ŻE
CO?! — wrzasnęła i gwałtownie szarpnęła głową.
Oboje
zamarli. Na rękawiczce zostały włosy. Garść ciemnych włosów. A inne opadły na
ramię Marinette. Sięgnęła niepewnie w kierunku głowy, ale Adrien zatrzymał jej
dłoń. Zaśmiał się słabo i podejrzanie. Po wyrwanych włosach zostały puste
miejsce na skórze, widoczne nawet jak nikt się zbyt dobrze im nie przyglądał.
Całe szczęście, że nie krwawiły.
— Co.
Się. Stało. Z. Moimi. Włosami?! — spytała powoli, ważąc na każde słowo.
Adrien
przełknął głośno ślinę. W takich chwilach jak ta, zdecydowanie wolał nie być w
zbyt bliskich kontaktach z Marinette. Myślał o ucieczce, ale przecież to nie
jego wina, że wyrwała sobie włosy. Pytanie brzmiało, czy Marinette ma podobne
zdanie na ten temat?
— Oddychaj...
— zaproponował dziewczynie.
— Ale
ja jestem spokojna! — krzyknęła. — Kot, co z moimi włosami?!
Wstała
nagle.
Adrien
zachwiał się i poleciał do tyłu, uderzając się coś twardego. Chyba wylądował na
jakieś rurze? Nieważne. Zabolało go bardzo, aż zgiął się w pół i uciekł w tej
pozycji przed Marinette. Wzrok miała nienawistny, pełen wściekłości, której nie
rozumiał. Przecież chciał dobrze!
Nagle...
się zaśmiała. Przechylił głowę na bok i zadrżał z lęku przed zmiennym nastrojem
dziewczyny. Czy wszystkie tak miały?
— Czy
coś się stało? — upewnił się.
—
Nie, nie nic. — Machnęła ręką. — Po prostu... Przepraszam, nie mogłam sie
powstrzymać. To takie dziwne, prawda?
— A
co... dokładnie?
—
Nie, nie nic — powtórzyła znowu te same słowa. — Po prostu... Nigdy bym nie
przewidziała, że kiedyś w ten sposób będziemy rozmawiać. Poszło łatwiej niż
sądziłam. I przepraszam, nie chciałam cię uderzyć. Bolało?
—
Mnie?! — udał zdziwionego. — Nic a nic! — zadeklarował, choć nadal miał ochotę
położyć się i pojęczeć z bólu.
Marinette
zmarszczyła czoło, oczy przymknęła i spytała jeszcze raz:
— Na
pewno? — Zachichotała. — Wiesz, że akurat mnie nie oszukasz?
—
Ciebie? Ja? Phi, po co tu kogo oszukać, Mari? Daj spokój, phi!
Westchnęła.
Przysiadła się na samym skraju budynku i spojrzała w dół. Widok był
zatrważający dla osoby, która spadłaby w dół. Ratunek nie istniał. Jednak dla
Marinette taki skok był niczym. Wystarczyło, że zamieni się w Biedronkę i użyje
joja, nim dotknie ziemi.
Adrien
przysiadł się obok. Położył dłoń na ramieniu dziewczyny, ścisnęła ją, a potem
poklepała kilka razy. Jednocześnie przyglądała się rozświetlonemu Paryżowi i
wieży Eiffla, na której tego dnia rozświetlili flagę Francji. Wyglądało to
zjawiskowo, ale Adrien nie zachwycał się tymi widokami.
Jego
wzrok cały czas spoczywał na Marinette. Powstrzymywał się od dłuższego czasu
przed dotknięciem jej policzka. O pocałunkach nie śnił. Zbyt wiele nie
zamierzał wymagać od dziewczyny, która powoli akceptowała prawdę o nim, o ich
ukrytych tożsamościach i drugim życiu.
— Czy
coś się stało? — spytała w końcu, kiedy odkryła, że Adrien przygląda jej się od
dłuższego czasu.
—
Nie, nie ja... — Odsunął rękę zmieszany. — Nie chciałem. Ja... To znaczy...
Pięknie wyglądasz.
Nie
kłamał. Zawsze uważał Marinette za urodziwą dziewczynę, a od kilku dni zaczął
zauważać w niej coś, przed czym bronił się od dłuższego czasu. "To ta sama
dziewczyna" — zastanawiał się nad tymi słowami nie raz. Marinette to
Biedronka, Biedronka to Marinette, ale czy była to faktycznie jedna i ta sama
osoba? Skoro tak, to dlaczego obiektem jego westchnień była Biedronka, nie
Marinette?
Nie
rozumiał...
— Czy
zaczniemy od nowa? — pytanie padło z głębi jego serca.
—
Adrien, ja... też próbuję. — Przyciągnęła kolana do piersi. — To dziwne. Nie
raz myślałam o tobie i o Kocie. I... wciąż nie akceptuję... Nie chcę... Ja nie
potrafię... zaakceptować. Że ty to on, a on to ty. Ja nie widzę tego. Skoro
lubiłam ciebie, to co z Kotem? Jeśli Kot był dla mnie przyjacielem, to ty kim
jesteś? Dlaczego "jesteś"?
Przyciągnął
dziewczynę bliżej siebie i objął ją w pasie.
— Mam
to samo. Dokładnie tak...
—
Czyli...
—...
od nowa? — zaproponował to samo.
—
Chyba tak.
—
Będzie najlepiej.
— Dla
nas?
— A
dla kogo innego? Adrien, przepraszam cię za swoje zachowanie. Ja... Ech, jestem
taka głupia. — Palnęła się w czoło.
— A
ja nie? — Wzruszył ramionami. — Posłuchaj, nie ma znaczenia, że zawaliliśmy na
całej linii. Trzeba wstać i ruszyć dalej. Przecież... nic... Chyba nic się nie
stanie, jak zaczniemy inaczej?
Skinęła
niepewnie głową. Słownie nie odpowiedziała. Za to położyła głowę na ramieniu
Adriena i uśmiechnęła się szeroko. Pochylił się nad nią. Nie powinien, ale ten
jeden raz faktycznie nie umiał się powstrzymać. Zniżył głowę i zostawił na jej
czole krótki, delikatny pocałunek.
Marinette
zamarła ze zdziwienia, ale nie uciekła. Chwyciła za ramię Kota i ścisnęła je
mocno, jakby tego wieczora już nigdy więcej nie zamierzała go puścić.
—
Chyba "od nowa" znaczy dla nas zupełnie coś innego. — Parsknęła
śmiechem. — Ale może takie "od nowa" jest dla nas... lepsze?
Adrienowi
zrobiło się gorąco. Twarz zaczerwieniała, musiała zrobić się czerwona, bo żar
wylewał się spod magicznej maski. Miał ochotę ją zdjąć, na moment odetchnąć,
ale wtedy przypomniał sobie, że musiałby zrzucić kostium. A Plagg nie dałby im
nawet chwili spokoju, jeśli dostałby okazję się ponabijać.
—
Czyli... jakie to "od nowa" jest? — upewniał się.
Dziewczyna
zamrugała kilka razy ze zdziwienia.
— A
jak wiem? — Odetchnęła ciężko. — Czy tylko ja mam myśleć? Też pomyśl. Może...
przyjaciele? — zaproponowała. — Tak jak na początku. No wiesz. Przyjaciele. Że
wsparcie i... możesz do mnie przychodzić czasem. Pogralibyśmy?
—
Może też dałbym ci kilka rad modowych?
— No,
i rodzice przygotowaliby nam coś dobrego?
— A
wieczorem film?
— I
popcorn!
—
Zdecydowanie karmelowy.
—
Haha, co nie? — zgodziła się. — I pomiędzy ratowanie Paryża przed Władcą Ciem!
— Nie
wymigamy się, ale dzisiaj... było chyba spokojnie. — Rozejrzał się jeszcze raz,
lustrując miasto. Jakby zasnęło. Ani jednej akumy latającej wśród obywateli
miasta. A najcudowniejsze było to, że nie musieli rezygnować ze wspólnego
odpoczynku. — Może pojechał na wakacje? — dał propozycję. Wątpił w ten pomysł,
ale każdy dobry niż żaden.
—
Ta... Jasne! A przy okazji zostawił nam pocztówkę? "Pozdrowienia z Tybetu.
Zimno i mokro, motyle pozamarzały, ale jeszcze tu wrócę!" — przedrzeźniła
Władcę Ciem.
Adrien
nie dał rady. Wybuchnął gromkim śmiechem, aż przewrócił się do tyłu i walnął
plecami o twardą powierzchnię budynku. Marinette dołączyła do niego, lądując na
piersi Adriena. Pogładził jej włosy.
Jeśli
tak miała wyglądać przyjaźń, to akceptował ją w pełni.
—
Skąd ty w ogóle ten Tybet wzięłaś?
— A
ja wiem? — zdziwiła się. — Mistrz Fu pochodził z klasztoru w Tybecie.
—
Dziwne, moi rodzice z kolei wspominali często podróż do Tybetu. Jako bardzo
"intrygującą"... Patrz, jaki przypadek.
—
Prawda... Przypadek...
Nastała
między nimi dziwna atmosfera. Powoli przestali się śmiać, w pewnym momencie
zamilkli. Marinette zeszła z Adriena i położyła się obok niego.
Tybet...
czy naprawdę był to tylko przypadek? Adrien nie lubił w wierzyć, że takie
zbieżności wynikały ze zwykłego splotu niepowiązanych ze sobą wydarzeń.
Wszystko dążyło do czegoś, a szczególnie że to właśnie obok ulotki turystycznej
z Tybetu znalazł księgę Miraculous. Jego mama zaginęła, ojciec się zmienił,
pojawił się Władca Ciem, akumy...
Adrien
wytężył koci wzrok w kierunku wieży Eiffla. W oddali dostrzegł mieniące się w
świetle świateł drobne skrzydełka akumy, która zmierzała w przeciwną stronę.
Wyglądała przepięknie, niegroźnie, jak kolejny mocny motyl przemierzający
śpiące miasto. Jednak dla Adriena był to znak, że wiele wydarzeń będzie miało
dopiero miejsce...
0 Comments:
Prześlij komentarz