[Echo z zaświatów] ROZDZIAŁ 12. Opowieść zmierza do śmierci

Bożena zatrzymała się z piskiem opon przed wejściem do pierwszego z bloków. Wysiadła z samochodu, nawet nie zamykając ze sobą drzwi, po czym pognała w przeciwnym kierunku. Kornelia wyskoczyła ze środka. Nadepnęła na końcówkę własnej sukni. Zamachnęła się rękoma, próbując odzyskać równowagę, lecz jedynie zakołysała się w przód i w tył. Po kilku krokach zamarła w jednej pozycji, lecz wtedy było już za późno. Bożena zniknęła z jej oczu.

Grupka dzieciaków przebiegła przez chodnik, kopiąc piłkę w stronę ulicy. Staruszka zmierzyła ostrym wzrokiem dzieci, grożąc im laską. Jednak nie skarciła ich za zachowanie. Fuknęła pod nosem i weszła na klatkę, poprawiając torbę pełną zakupów.

Kornelia nie usłyszała choćby najmniejszego dźwięku, który podpowiedziałby jej, gdzie zniknęła Bożena. Pies wyszedł na balkon i zaszczekał, a chwilę później dołączyły do niego pozostałe pupilki, rozpoczynając zwierzęcy koncert.

Nagle ucichły.

Wiejska muzyka zagrała ze strony ulicy. Zapach sfermentowanych owoców uniósł się smrodem przez okolicę, a krzyki należące do mężczyzn zagrzmiały, zagłuszając pozostałe hałasy. Wyjrzała zza drzewa, wyglądając samochodu, który wiózł dobrze bawiącą się gromadkę. Jednak zamiast auta dostrzegła ciąg składający się z pięknych, skąpo ubranych niewiast, które polewały wina młodym mężczyznom o kozich nogach. Latorośl zaplątała się między palcami kobiet, a owoc dorósł na końcu. Zebrały dojrzałe dary, wrzucając je do dzbanów, z których wylało się prawdziwe wino. Dwóch młodzieńców odsunęło kręcone włosy na głowie, wyłaniając dwa malutkie rogi.

— Ja mam większe — krzyknął w pijanym amoku.

— A nie, bo ja!

Satyry, pomyślała Kornelia, gdy jeden z nich złapał za flet i zaczął grać na nim skoczne melodie. Panienki zatraciły się w tańcu, podskakując aż pod samą Kornelię. Lubieżnymi spojrzeniami zaprosiły ją do zabawy. Gwałtownie się odsunęła. Puchar satyra zatoczył się pod jej stopy. Mężczyzna zaklaskał radośnie, biorąc kolejny instrument.

— Ja mam większe, prawda? — spytał zmarłą.

Czarne skrzydła wyrosły za orszakiem. Płaszcz rozwiał się, a złoty nóż zalśnił w blasku księżyca. Tanatos, pomyślała.

— Macie takie same — odpowiedziała.

Skinęła głową i przeszła przez środek orszaku, pozostawiając na twarzach bawiących się zdziwienie. Satyrowie wystawili przed siebie kieliszki jak jeden mąż, krzycząc, aby panny dolały im najlepszego wina, jakie pili.

Przestała na nich zwracać uwagę.

— Zaczekaj! — krzyknęła do Tanatosa.

Obrócił się w jej stronę.

— Nie mam pochodni — odezwał się. Jego głos był niski i smutny w brzmieniu.

Zdjął kaptur, znów ukazując swe oblicze przed Kornelią. Jak za pierwszym razem, wyciągnęła ku niemu dłoń, pragnąc dotknąć tej bladej, zapewne chodnej w dotyku skóry. Tanatos oddalił się. Odrzucił ja za szybko, stanowczo za szybko...

Pozostało jej tylko posłusznie zabrała rękę.

— Dlaczego mnie nie ze sobą nie weźmiesz? Proszę… — rzekła błagalnie — nie zostawiaj mnie.

Tanatos pochylił pokornie głowę nad ziemią, obserwując odbijającą się w tafli wody twarz. Ciemne smugi zakryły czarne oczy boga śmierci. Wody poruszyła się, zniekształcając obraz. Łagodne, chłopięce rysy wyostrzyły się, ale nadal wyglądał młodo; za młodo jak na prawdziwą śmierć. Nie wzbudzał strachu, a współczuje i smutek.

— Nie — odparł. — Jeszcze za wcześnie. Jutro będzie za późno. — Uśmiechnął się przerażająco. — Dlaczego szukasz wiadomego? Zmarli powinni milczeć, a ty wciąż mówisz. Jesteś fascynująca. Żywi nie zasługują, by cię słuchać — powiedział ze szczerym przekonaniem, że jego słowa są prawdą.

Łzy napłynęły do oczu Kornelia. Nie powinna płakać. Nie powinna nawet zareagować na słowa, które rzucił Tanatos. Mimo to wzruszyła się.

— Wrona. — Wskazał palcem na drzewo. — Przyszła.

Ptak usiadł na gałęzi, kracząc głośno i rozkładając czarne skrzydła.

— Wrona niesie nieszczęście, jest posłanką złych wieści — kontynuował. — Dlatego tak często się spotykamy.

— Czyli Daniel zginie?

— Może tak, może nie — odpowiedział obojętnym tonem, mierząc Kornelię wzrokiem. — Przychodzę tam, gdzie mnie oczekują. Nie odbieram życia. Odbieram tylko duszę.

— Mnie także?

— Nie inaczej, moja piękna duszyczko. — Palcem dotknął własnych warg. — Cii — szepnął. — Milcz, a się spotkamy. A dziś zostaw zapłatę.

Chwyciła się za gardło, czując powiększający się wewnątrz uścisk. Pochyliła nad ziemią i zakaszlała. Coś twardego, zimnego poruszyło się w okolicach rany, stopniowo wyłaniając się z każdym kaszlnięciem.

— Przepraszam.

Tanatos okrążył Kornelię, piórami nie zahaczając nawet o listek. Wiewiórka przebiegła między nogami boga, wskakując na najbliższe drzewo, na którym wrona znów zakrakała.

Rana na szyi otworzyła się, a gęsta krew chlupnęła Tanatosowi w twarz. Nie odsunął się, nie zbrzydził, a co więcej, chłodno uśmiechnął. A w tym uśmiechu przemknęła satysfakcja, która osiągnęła apogeum, gdy srebrna moneta wysunęła się z przecięcia. Potoczyła się, a Kornelia podążyła za nią. Tanatos zatrzymał ją sandałem i podniósł, oglądając zdobycz ze wszystkich stron jak trofeum.

— Zatrzymam ją — obwieścił.

Pokręciła głową. Nie zgadzała się. Ta moneta należała do niej. Jedna już wymknęła się z jej palców, nie pozwalała na to, by jej własna uciekła, gdy czekała na wyciągnięcie ręki.

Nagle rozbrzmiała syrena policyjna. Tanatos czmychnął, korzystając z nieuwagi Kornelii i zniknął w jednym w z mieszkań, w którym nie paliło się żadne światło. Krzyk rozniósł się echem po osiedlu. Policjanci wyskoczyli z radiowozu jak porażeni, biegnąc w kierunku bloku. Kornelia podążyła za nimi. Zanim jednak zdążyła wejść na klatkę, usłyszała wrzask pełen bólu i rozpaczy:

— To moje dziecko!

Przymknęła powieki, a gdy znów je otworzyła, stała pośrodku mieszkania.

— Mam dość — wydusiła przez zęby.